Po trafieniu do więzienia osadzeni są przekonani, że poza kraty wyjdą dopiero po odbyciu wyroku, ale to nie do końca prawda. Oprócz pracy czy uczestniczenia w zajęciach sportowych poza zakładem karnym przerwa w wykonywaniu kary to przywilej, o który może się ubiegać osadzony.

Kto może ubiegać się o przerwę w wykonywaniu kary?

Każdy, kto odbywa karę pozbawienia wolności, zastępczą karę pozbawienia wolności, karę aresztu oraz zastępczą karę aresztu. Skazany może również starać się o przerwę, jeśli złożył wniosek o ułaskawienie.

Kiedy sąd może udzielić przerwy?

Obligatoryjną przerwę w odbywaniu kary otrzymują osoby chore psychicznie lub cierpiące na inne ciężkie choroby (stan, w którym pobyt w zakładzie karnym zagraża zdrowiu lub życiu). W takim przypadku sąd ocenia, czy choroba uniemożliwia odbywanie kary. Innymi okolicznościami umożliwiającymi czasowe wyjście na wolność są nadzwyczajne względy osobiste lub rodzinne, np. choroba członka rodziny, udzielenie rodzinie pomocy, uregulowanie spraw zawodowych, materialnych lub osobistych.

Ile może trwać przerwa i jak się o nią ubiegać? 

Łączny czas przerw w wykonywaniu kary nie może przekroczyć 1 roku. Czas jednej przerwy określa sąd, który może zobowiązać skazanego przebywającego poza zakładem karnym do kontaktu z kuratorem lub meldowania się na posterunku policji. Między kolejnymi przerwami musi minąć rok, chyba że mamy do czynienia ze zdarzeniem losowym, takim jak np. pożar domu rodzinnego. W takiej sytuacji skazany ma prawo do szybszego w wnioskowania o przerwę.

Wniosek należy złożyć (osobiście lub za pośrednictwem adwokata) do wydziału penitencjarnego w sądzie okręgowym właściwym dla danego zakładu karnego lub przekazać go administracji więzienia, co przeważnie przyspiesza jego rozpatrzenie. We wniosku należy zawrzeć takie informacje, jak: dane skazanego, oznaczenie organu, do którego kierowany jest wniosek, treść z uzasadnieniem, datę, podpis i załączniki, np. orzeczenie lekarskie.