W polskim prawie domniemanie niewinności jest regulowane przez Konstytucję (Art. 42 ust. 3) oraz przez Kodeks Postępowania Karnego (art. 5 § 1). Zgodnie z tymi aktami oskarżony jest niewinny do momentu udowodnienia jego winy i stwierdzenia jej prawomocnym wyrokiem sądu. Jeżeli w trakcie trwania postępowania pojawią się jakiekolwiek wątpliwości, których nie da się usunąć, rozstrzyga się je na korzyść oskarżonego.
Domniemanie niewinności w Kodeksie Postępowania Karnego ściśle określa sposób w jaki muszą zostać przeprowadzone dowody w postępowaniu karnym. Zgodnie z opisanymi zasadami oskarżonego, dopóki nie zostanie udowodniona mu wina zgodnie z zasadami prawa i nie zostanie potwierdzona przez prawomocny wyrok sądu, należy traktować jak niewinnego.
To czy oskarżony rzeczywiście jest winny zarzucanych mu czynów powinno być badane w sposób obiektywny, bez kierowania się jedynie materiałem dowodowym który obciąża oskarżonego lub subiektywnym przekonaniem o winie oskarżonego. Nawet jeżeli w toku prowadzenia sprawy pojawią się dowody, które przeczą winie oskarżonego i stoją w sprzeczności z dotychczas skompletowanym materiałem dowodowym, nie ma możliwości ich odrzucenia.
W Polsce nad domniemanie niewinności przedkładana jest tzw. „zasada dużego prawdopodobieństwa popełnienia czynu” na podstawie której i deklaracji prokuratora można dokonać tymczasowego aresztowania.
Zasada domniemania niewinności jest gwarantowana przez prawo krajowe oraz przez prawo międzynarodowe.
W prawie międzynarodowym domniemanie niewinności zostało uregulowane w następujących aktach prawnych:
- Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (art. 11 ust. 1)
- Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (art. 14 ust. 20)
- Europejska Konwencja Praw Człowieka (art. 6 ust. 2)